CGS-Poetry on board
Αξιοποιώντας, ως πλαίσιο εκδίπλωσης της τελευταίας της ποιητικής συλλογής, την ανασύσταση ανολοκλήρωτων ή φθαρμένων χειρογράφων, η Ευτυχία Παναγιώτου συνδιαλέγεται με την ανθρώπινη μοίρα και τον συλλογικό της απόηχο, με μια ποιητική φωνή που ισορροπεί περίτεχνα ανάμεσα στον λυρικό στοχασμό και στην πεζολογική ρυθμικότητα, και αναδεικνύει τη γλώσσα στον μοναδικό χαρτογράφο που τολμά να αναμετρηθεί με την υπαρξιακή πορεία του ανθρώπου.
Ευτυχία Παναγιώτου
ποίημα
της
εβδομάδας
Γκρεμισμένη τοιχογραφία εποχής
Στον τοίχο αχνοφέγγει ομοίωμα προσώπου.
Κάποιου στον κόσμο που αγαπήθηκε πολύ.
[ Έργο γλύπτη. ]
Πόθησε κι έπλασε,
πόθησε κι έσκαψε τις κόρες των ματιών της
θυμώνοντας όλους τους ανέμους.
Έργο κάποιου που θέλησε να αγαπηθεί.
Όπως σε κάποιες φθαρμένες αγιογραφίες
σε πολύπαθα νησιά της ορθοδοξίας
όπου ο θαυμασμός μπερδεύεται με την καλοσύνη
και όταν κοιτάζεις βαθιά στη ρίζα των ματιών
του ανθρώπου που <λες ότι> αγαπάς
στο μέτωπό σου σχηματίζεται ένα ερωτηματικό.
(Ευτυχία Παναγιώτου, Μύθοι για το τέλος του κόσμου, εκδ. Κέδρος)