ΣΚΗΝΗ ΟΠΩΣ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΕ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ

Φως γλυκό, απογευματινό, δέκα του μήνα.

Η μητέρα, όρθια στην κουζίνα του σπιτιού μας,

σκουπίζει με το χέρι τον ιδρώτα στο μέτωπο.

Αλεύρι ταξιδεύει στο δωμάτιο σαν σύννεφο.

Το στήθος της λευκό, σαν πουδραρισμένο

για να βγει στο θέατρο.

Η μητέρα ζυμώνει όσα η ζωή μάς αρνείται

κι εμείς εδώ αλλάζουμε νερό στα λόγια μας,

σαν φαγητό που φοβόμαστε μην πικρίσει.

(Από τη συλλογή «Τελευταίο σκοτάδι», εκδ. Κριτική)